BoboJ

Daar ben ik weer! En nog maar één week te gaan. De afgelopen twee weken waren weer bijzonder!

Vorige week ben ik tot en met woensdag op het project geweest en daarna zijn we een lekker lang weekend naar Cape Maclear geweest. Echt heerlijk was het! De heenreis alleen al was weer adembenemend mooi. We reden weer door de prachtige groene oase met prachtige bergen en de kleine dorpjes. Het blijft bizar om te zien dat de mensen op deze manier leven, maar het is ook allemaal zo vredig! Moeders lopen langs de weg met hun emmers op de hoofd, de kinderen spelen met elkaar tussen de huisjes, helpen mee met de dagelijkse werkzaamheden en vader is aan het werk op het land. Het leven hier heeft zo ook echt wat! De mensen leven zo erg per dag en zijn tevreden. Het is een heel simpel leven. het lijkt mij aan de ene kant heerlijk, maar aan de andere kant zou ik op een gegeven toch iets anders willen doen. In onze westerse cultuur is het van belang dat je groeit, dingen bereikt, ergens naar toe werkt en jezelf uitdaagt voor iets nieuws. Hier is het van belang dat er elke dag voedsel op tafel staat en voor de rest maakt het ze allemaal niet zo veel uit. Ze denken hier veel minder na over de toekomst. Een mooi voorbeeld is bijvoorbeeld de maïs. Ze leven hier allemaal op maïs en het staat overal helemaal vol ermee. Dit jaar is er veel regen gevallen dus de maïs groeit goed, maar vorig jaar was dit niet geval. Mensen hebben dan geen plan B en hebben dan dus geen eten. Er wordt totaal niet vooruitgedacht. Wat ook grappig is, is dat ze hier allemaal aan het einde van de maand hun geld krijgen, dit binnen één weekopmaken, en dan de overige 3 weken zonder geld zitten. Ja……….., wat zullen weer van zeggen.

In de stad merk ik wel dat de mensen wat willen bereiken met hun leven. Sommige weten al wat meer van de wereld en willen graag naar de universiteit of een goede baan vinden. Vaak is dit alleen weer lastig vanwege het geld en dat er erg weinig banen beschikbaar zijn. Er zijn hier ook weinig kansen voor velen om door te kunnen groeien en ze blijven dan maar vasthangen op het praktisch overleven. Ik zou ze zo graag de droom die ze hebben gunnen. Maar helaas is dat lastig hier. Ik voel me soms ook een beetje schuldig aangezien wij in Malawi van alles bezoeken. Terwijl veel Malawianen niet wegkunnen van hun plek vanwege geldgebrek.

Maar goed, terug naar Cape Maclear! Na 4 uur rijden kwamen we aan. Ik moest een paar keer met me ogen knipperen toen ik uitstapte. Wauw, wat was het mooi! Een prachtig blauw meer, een zwembad erbij met uitzicht op het meer, heerlijke ligbedden, hangmat, bootjes en prachtige bergen. Echt een plaatje! Het mooie is ook dat het allemaal zo lekker lokaal blijft. Er waren wel wat meer toeristen, maar verder zit je tussen de mooie hutjes van de lokale mensen die daar best een mooi leven hebben! Ze wassen de kleren in het prachtig heldere meer, er wordt heel veel vis gevangen en de kinderen kunnen zich geweldig vermaken op het strand! Die hebben ook van allerlei materialen hun eigen muziekinstrumenten gemaakt en hun eigen bandjes opgericht. Geweldig! Die kunnen je echt goed amuseren! Ik heb lekker met de kinderen op het strand gedanst en spelletjes gedaan, ze vonden het helemaal geweldig! Veel kinderen kunnen hier trouwens niet zwemmen, dat is dan wel weer sneu met zo een groot en prachtig mooi meer! Ze zijn hier echt bang voor water, de volwassenen al helemaal aangezien die het helemaal niet meer durven.

Verder hebben we een berg beklommen met een prachtig uitzicht. Een prachtige boottochtgemaakt en zijn we gestrand op een eiland met helder blauw water. Lake Malawi heeft het ook meest heldere en zuivere water van Afrika. Er kwamen allemaal prachtige visjes tevoorschijn in alle kleuren, daar heb ik lekker tussen gezwommen en gekajakt. We hebbengevangen vis gegeten op het eiland en van rotsen afgesprongen..

In de avond hadden we een bbq op het strand, met lekkere drankjes en er werden door allerlei gasten met djembe’s muziek gemaakt speciaal voor ons. Ik heb lekker gedanst ennog een lesje djembe gekregen en dat ging me vrij goed af. Volgens hun was ik een natuurtalent en ben ik gemaakt voor Afrika……… ja,ja. Mooie praatjes hebbenze hier allemaal!

Zaterdagavond zijn we nog naar een concert geweest van Manadingo. Een grote artiest hier in Malawi, en ik kan goed begrijpen waarom! Wat een stem heeft hij zeg, en wat is die Afrikaanse muziek heerlijk! We hadden allemaal zitplaatsen, maar tussen alle afrikanen kan je begrijpen dat niemand stil kan blijven zitten. Op een gegeven moment ging het echt helemaal los! En ja, dan pik je ook direct de paar blanken eruit die weer precies net niet op het ritme mee dansen. Grappig is dat…………

Deze week heb ik op het project doorgebracht. De maandag begon gelijk goed met een mega plensbui (ik had het voor het eerst hier koud!) en minibusjes die weer overdreven volgeladen moeten worden. Kinderen worden ook gewoon bij iedereen op schoot gezeten vliegen door dat minibusje heen van de een naar de ander Het maakt ze ook allemaal niks uit.

Met de kleine kinderen probeer ik op het project vooral veel interactie uit om ze dingen te laten onthouden. De juffen zijn hier vooral van het opdreunen, maar als je dan 1 ding aanwijst weten ze het niet. Ik kan hier goed gebruik maken van het zand dat ze hier overal hebben. Daar kan ik dan mooi cijfers in schrijven waar de kinderen dan heen moeten rennen, maar ook de vormen , letters etc. Ik probeer ze ook te leren dat ze elkaar niet direct moeten slaan wanneer er iets mis gaat, dat is hier echt een gewoonte. Als de een slaat mag de ander hier gewoon terugslaan. Ik krijg het steeds meer voor elkaar om ze met elkaar te laten praten en ze ´pepani´ (sorry) tegenelkaar te laten zeggen.

Met de oudere kinderen is dit het ook hetzelfde. Ze zijn allemaal geweldig maar hebben allemaal echt een temperament waardoor ze elkaar echt af kunnen snauwen en het lastig vinden om samen te werken. Ze hebben toch allemaal een overlevingsdrang opgebouwd door alles wat ze meegemaakt hebben en met 30 kinderen in een huis moet je ook wel goed gebekt zijn. Ik heb weer allerlei activiteiten met ze gedaan waarbij ze dus vooral moeten samenwerken zoals flessenvoetbal, bowlen, met elkaar een grote ballon in de lucht zien te houden etc.

Dinsdag was ik jarig en heb ik mijn verjaardag gevierd op het project. Ik had twee grote taarten voor alle kinderen meegenomen. Die waren helemaal geobsedeerd door de taart Iets wat ze hier bijna nooit zien of eten. Ze hebben allemaal flink voor me gezongen dus heel leuk! In de avond ben ik met de meiden lekker uit eten geweest. Alle bediende hebben ook nog voor me gezongen. Jarig voelde ik me dus zeker wel!

Donderdag kwam een meid bij me filmen op het project. Zoals jullie misschien wel weten is vrijwilligerswerk in weeshuizen de afgelopen tijd negatief in het nieuws geweest. Zij wil graag de andere kant laten zien door middel van eendocumentaire en vond mij de geschikte persoon ervoor. Ik voelde me wel vereerd!Ik heb hier ook juist ervaren hoeveel positiviteit je als vrijwilliger teweegkan brengen en de kinderen de aandachtkan geven die ze ook verdienen! Er gebeuren al genoeg nare dingen in zo eenland!

Deze week waren ook voor het eerste een opa en oma van één van de kinderen op bezoek. Ja daar schrok ik even van. Echt onmenselijk zagen ze eruit, en ook begrijpbaar dat zij niet voor het kind kunnen zorgen. Wat leven sommige mensen hier toch in armoede. Ik vind het ook vervelend om te horen hoeveel kinderen hier nog sterven aan bijvoorbeeld Malaria. Daar worden hier echt heel veel mensen ziek van. Wij krijgen speciale tabletjes ervoor, maar mensen hier hebben daar allemaal geen geld voor.

Gisteren hebben wede Nhkoma Mountain beklommen. Een prachtige maar hoge berg, wat een klim was dat en steil ook! En ja, kom je eindelijk bovenaan, is het helemaal mistig en zie je dus niks. Een beetje balen! Maar verder heel mooi! Af en toe kom je dan ook ineens kinderen tegen die boven op zo een hoge berg hout gaan halen en dat dan weer op hun blote voeten mee naar beneden nemen. Liepen wij daar als een stel houten Nederlanders te klauteren terwijl hun rennend en zingend die berg af hollen!

Vanochtend ben ik voor het laatst met de kinderen mee naar de kerk geweest en vanavond lekker bbqen en naar een jazzfestival.

Volgende week dan al de laatste week….. De eerste drie dagen zal ik door brengen op het project en dan een mooie afsluiting met de beste safari van Afrika in het buurland Zambia! Het afscheid met de kinderen op het project zal wel lastig worden. Deze weekgaven kinderen al aan dat ze me echt zullen gaan missen en of ik alsjeblieft nog eens terug wil komen. Één van de kinderen vroeg aan me of ik, als ik in het vliegtuig zat, aan god wil vragen of hij me vleugels geeft zodat ik terug kan vliegen. Ja, toen had ik wel even een brok in me keel. Zo lief! En een mooie afsluiting van deze blog!

Liefs Tessa.